Όταν γίνεται αναφορά σε υπερωκεάνια, άθελα ο νους του καθενός πηγαίνει στα πολυδιαφημισμένα εκείνα πλωτά μεγαθήρια των ωκεανών, με τις πολυτελείς καμπίνες, τις περίτεχνα στολισμένες αίθουσες αναψυχής, τα λαμπερά καταστρώματα και τα ευγενέστατα πληρώματα με τις άσπιλες στολές τους στα πλωτά εκείνα ανάκτορα, όπου γνωστοί και επώνυμοι επιβάτες, συνήθως με τίτλους ευγενείας ή μεγιστάνες του πλούτου, συνόδευαν ωραίες γυναίκες τυλιγμένες σε πανάκριβες γούνες, που φορούσαν έξωμες τουαλέτες και ήταν στολισμένες με βαρύτιμα κοσμήματα. Τα πλοία των πλουσίων γευμάτων, των ατελείωτων δεξιώσεων, όπου "έρεε ο καμπανίτης", τα πλοία που οι πλοιοκτήτριες εταιρείες καταβάλανε κάθε δυνατή προσπάθεια να κάνουν το ταξίδι των επιβατών όσο γίνεται πιο ξέγνοιαστο, πιο ευχάριστο επινοώντας χιλίων δύο ειδών
εκδηλώσεις και διασκεδάσεις, τα πλοία που θύμιζαν υπερπολυτελή ξενοδοχεία και που με τόσο απλοχεριά τροφοδότησε και τροφοδοτεί ακόμα τη φαντασία μας ο τύπος, το μυθιστόρημα, ο κινηματογράφος ή η τηλεόραση.
Δυστυχώς, δεν θα μπορούσαμε να πούμε κάτι τέτοιο και για τα πλοία που εξετάζονται στις επόμενες σελίδες, ιδιαίτερα δε για εκείνα της πρώτης περιόδου. Τα ελληνικά υπερωκεάνια ήταν, κατά κανόνα, φτωχά, μικρά, αργοκίνητα, κακοτάξιδα, χωρίς ούτε τις στοιχειώδεις ανέσεις, πλοία που μεταφέρανε φτωχούς μετανάστες, στοιβαγμένους, κυριολεκτικά, τον ένα πάνω στον άλλο, ανθρώπους που ξεκινούσαν και κατευθύνονταν γεμάτοι ελπίδες, σε κάποια μακρινή Γη της Επαγγελίας, για μια νέα ζωή, επιβάτες που λίγο νοιάζονταν ν' απαιτήσουν άνετο ταξίδι και διασκέδαση στη διάρκειά του. Εκείνο που τους αρκούσε ήταν να πληρώσουν όσο πιο φθηνό γίνεται το εισιτήριο, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε άνεση ή πολυτέλεια που και οι ίδιοι άλλωστε, δεν είχαν ποτέ γευθεί. [...]
Τα ελληνικά υπερωκεάνια, παρά τα εντυπωσιακά τους ονόματα, ήταν πάντα οι μικροί φτωχοί συγγενείς των πολυτελών υπερωκεανίων που διασχίζανε τον Ατλαντικό, ξεκινώντας από τα λιμάνια της Βόρειας Ευρώπης ή της Ιταλίας και Γαλλίας με προορισμό το Νέο Κόσμο.