Ζήσαμε τη δόξα και τον όλεθρο της Κύπρου, μέσα στο ένα τέταρτο του αιώνα. Συμπυκνωμένες εμπειρίες και βιωμένη δόξα σ‘ όλη της την έκταση, οράματα και ταπεινωτικές ήττες με ημικατεχόμενη την πατρίδα που τόσο αγαπήσαμε. Κάναμε τον τιτάνιο, το μοναδικό αγώνα του 1955-59 με τόσες θυσίες και με το αίμα πολλών συναγωνιστών μας για την απελευθέρωσή της. Όλα αυτά είναι βέβαια καταγραμμένα στην ιστορία με ντοκουμέντα. Αναφέρονται τα γεγονότα με στοιχεία που αποτελούν τη σύγχρονη Κυπριακή Ιστορία, δεν περιγράφουν όμως τα συναισθήματα και τη ζωή των ανθρώπων όπως τα έζησαν σαν πρωταγωνιστές, συμπαραστάτες ή θύματα των καταστάσεων.
Ένιωσα πιεστική την ανάγκη να καταγράψω τα συναισθήματα, τους οραματισμούς, τις προσδοκίες, τις απογοητεύσεις, όπως τα ζήσαμε μέσα από τον απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, αλλά και μέσα από τις διαμάχες της μεσοπεριόδου και τον ανείπωτο πόνο από την προδοσία της χούντας και την τουρκική εισβολή.
Θεώρησα καθήκον μου να καταγράψω την ιστορία όπως τη ζήσαμε μέσα από τις συνθήκες των Αγώνων, των κατατρεγμών, των κινδύνων αλλά και των ονείρων και προσδοκιών μας. Θέλω να δώσω το μήνυμα που δεν περιέχεται στις ψυχρές γραμμές της ιστορίας. Να δώσω στον αναγνώστη ανάγλυφη την πραγματική ζωή της περιόδου, με τις βιωμένες καλές, άσχημες ή φρικιαστικές εμπειρίες. Ένα μήνυμα στον αναγνώστη του σήμερα και στις γενιές που θα ’ρθουν. Προσπάθησα να είμαι όσο μπορούσα πιο αντικειμενικός χρησιμοποιώντας το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο που περιλαμβάνει και μένα, ακόμη και για την περίοδο της διαμάχης. Είναι γνωστό ότι ήμουν πάντα πλήρως αντίθετος με την προδοτική χούντα των Αθηνών, από την οποία κυνηγήθηκα όλα τα χρόνια της δικτατορίας και κατά το πραξικόπημα. Ελπίζω να μπόρεσα να δώσω αυτό το μήνυμα.