Κατά το έτος 1800, το τελευταίον έτος του "Αιώνος του Διαφωτισμού", η Ορθόδοξος Εκκλησία απέκτα το βιβλίον εκείνο, το οποίον ο δημιουργός του Αγιορείτης μοναχός Άγιος Νικόδημος προσφυέστατα ωνόμασε Πηδάλιον: "Πηδάλιον της νοητής νηός της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας".
Εις την αφιερωτικήν επιστολήν προς την εν Κωνσταντινουπόλει Αγίαν του Χριστού Μεγάλην Εκκλησίαν, την "φιλοστοργωτάτην Μητέρα των Ορθοδόξων απάντων", ο Άγιος Νικόδημος και ο συνεργάτης του ιερομόναχος Αγάπιος ο Πελοποννήσιος καλούν την "θείαν Μητέρα" να δεχθή εις τας ιερωτάτας αγκάλας της την κανονικήν ταύτην βίβλον, η οποία ως Πηδάλιον και Πυξίς πνευματική "ακριβώς και απαρεγκλίτως αφορά εις τον Πόλον, εις αυτόν δηλαδή τον Ουρανόν" και με αυτήν "ημπορεί ασφαλέστατα και ακινδυνώτατα πάσα η του Χριστού Εκκλησία να διευθύνη τον δρόμον του πλοός της εις εκείνον τον όντως γαλήνιον Λιμένα της μακαρίας και ακηράτου λήξεως".
Η αρτία αυτή συλλογή και διεξοδική ερμηνεία των Ιερών Κανόνων της Ορθοδοξίας αποτελεί εν εκ των σημαντικωτέρων έργων τα οποία ο Αγιορείτης Άγιος, ή μάλλον το Άγιον Όρος δι' αυτού, προσέφερεν εις την όλην Ορθόδοξον Εκκλησίαν κατά την κρίσιμον εκείνην εποχήν. Το σκάφος της Εκκλησίας έπλεεν ήδη εντός τρικυμιώδους θαλάσσης και το Πηδάλιόν της ήτο κατ' εξοχήν χρήσιμον, ώστε να μεταφέρη ασφαλώς τους διαπλέοντας "από της πολυκυμάντου και πολυσάλου ταύτης ζωής προς τον ακύμαντον εκείνον βίον της μακαρίας ημών πατρίδος".