«Δεν είχανε περάσει ούτε δέκα μέρες που φίλοι από το Κερατσίνι με είχανε ειδοποιήσει να μην ξεγελαστώ και πατήσω το πόδι μου εκεί. Κίνδυνος θάνατος. Με γυρεύανε δύο Μανιάτες αστυνόμοι, που είχανε ορκιστεί πως, άμα με πιάνανε, δε θα βγαινα ζωντανός από τα χέρια τους. Με θεωρούσαν, λέγανε, υπεύθυνο ότι πρωτοστάτησα, όταν χιλιάδες άνθρωποι, στην Απελευθέρωση, πολιόρκησαν το Τμήμα που υπηρετούσαν και αξίωσαν από το διοικητή τους να τους συλλάβει, γιατί είχανε παραδώσει στους Γερμανούς πολλά παιδιά που, στη συνέχεια, εκτελέστηκαν».