Απεναντίας ξέρουμε ότι η ανθρωπότης κατόρθωσε πάντοτε να ξεπεράσει αργά ή γρήγορα κάθε όριο βαλμένο στη γνώση της, αλλά ότι σκόνταψε πάντοτε μπροστά σε νέα όρια που δεν τα υπέθετε.
Δεν έχουμε και τον ελάχιστο λόγο να υποχωρήσουμε μπροστά σ ένα πρόβλημα ορισμένο του οποίου μπορούμε να διαπιστώσουμε την ύπαρξη. Ούτε να παραιτηθούμε από κάθε προσπάθεια και να ψιθυρίσουμε με εγκαρτέρηση: δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάμε μακρύτερα.
Αυτή ακριβώς η έλλειψη ενέργειας είναι κείνο που χαρακτηρίζει την σημερινή αστική σκέψη. Αντί να προσπαθεί όσο μπορεί καλύτερα να ευρύνει και να εμβαθύνει τη γνώση μας, βασανίζει τονου της απεναντίας, για να ανακαλύψει ακριβή όρια χαραγμένα για πάντα στη γνώση μας και να δυσφημίσει την αξία κάθε επιστημονικής έρευνας.
Εφ όσον η αστική τάξη ήταν επαναστατική δε φρόντιζε γι αυτά τα προβλήματα. Και ο Μαρξ επίσης έκανε το ίδιο προς μέγα σκάνδαλο της σημερινής αστικής φιλοσοφίας.