Η ελληνική φιλοσοφία έχει, όπως όλα τα δημιουργήματα της ελληνικής διάνοιας, το γνώρισμα του πηγαίου και του θεμελιακού για την ανάπτυξη ολόκληρου του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού. Ποτέ ένας λαός δεν αντίκρισε την ουσία του και τους θεσμούς, τα ήθη κ’ έθιμα που ανάβλισαν απ' αυτή, με τόσο μεγάλη απροκαταληψία όση οι Έλληνες, κανένας δεν κοίταξε το γύρω κόσμο κι ολόκληρο το σύμπαν με ανοιχτότερο μάτι. Κι η απροκαταληψία αυτή, ζευγαρωμένη με μια δυνατή αίσθηση της πραγματικότητας, που της αντιστοιχούσε μια όχι λιγότερο δυνατή αφαιρετική ικανότητα, τους έκανε ικανούς να καταλάβουν πολύ νωρίς τις θρησκευτικές τους παραστάσεις αυτό που είταν: πλάσματα της καλλιτεχνικής φαντασίας, και στη θέση ενός μυθικού κόσμου να βάλουν έναν άλλο φτιαγμένο με τη δύναμη της ανεξάρτητης ανθρώπινης διανόησης, του λόγου, που είχε την απαίτηση να εξηγεί την πραγματικότητα από φυσικά αίτια.