Η γενιά μας έχει παράξενη μοίρα. Η ανθρωπότητα δείχνει νάχη ειρηνεύση κάτω από την σωφρονιστική σκιά της ατομικής βόμβας. Ο μεγάλος θερμός πόλεμος φαίνεται απίθανος. Και όμως. Περνούμε ολόκληρη την ζωή μας σ' ένα χαράκωμα. Αθέατο αλλά υπαρκτό. Ο αιώνας μας είναι η εποχή του διαρκούς πολέμου. Αυτός ο πολέμιος είναι η θλιβερή εφεύρεσις του κόσμου μας. Πίσω από τις ακινητοποιημένες στρατιές, τους "παγωμένους" πυραύλους, τους λιμενισμένους στόλους, απλώνεται ένα απέραντο "δεύτερο μέτωπο". Εκεί, μαίνεται ο συνεχής πόλεμος. Ένας πόλεμος αλλόκοτος. Τα μέτωπά του βρίσκονται πουθενά και παντού. Οι εχθροί δεν φορούν στολές, δεν έχουν σημαίες, δεν μιλούν διαφορετικές γλώσσες. Συχνά, είναι ομόγλωσσοι, γείτονες, συνάδελφοι, συγγενείς. Πεδία μαχών τα εργοστάσια, οι δρόμοι, τα σχολεία, οι αίθουσες των κινηματογράφων, τα λεωφορεία, τα καφενεία. Στον παράδοξο αυτόν πόλεμο κύρια όπλα δεν είναι οι σφαίρες και οι οβίδες. Τις αντικαθιστούν οι ιδέες και τα συναισθήματα. Άμεσοι στόχοι δεν είναι πολιτείες και εδαφικά σημεία. Είναι η ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου.