«Αν ήξερα πόσο πόνο έχει η αγάπη, δε θα σε είχα αγαπήσει», της είπε ο Θεοτόκης.

«Εγώ θα σε είχα αγαπήσει», του απάντησε η Κάλλας, «ακόμα κι αν ήξερα πως χωρίς εσένα δε θα είχα γνωρίσει τον πόνο ποτέ... Νιώθω πως θα ερχόμουν να σε βρω σαν την ψυχή που πάει και ενσαρκώνεται σ’ ένα σώμα, γνωρίζοντας από πριν πως το σώμα αυτό θα τη βασανίσει...»

Η Μαρία γεννήθηκε τυφλή. Έλεγε η μητέρα της πως, καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά της, είδε στα τυφλά μάτια της την ομορφιά της μουσικής που την ακούς αλλά δεν τη βλέπεις. Σαν τα τραγούδια που λέει η Κάλλας ήταν, λέει, το βλέμμα της... Σαν την Casta Diva έμοιαζε... Τόσο όμορφη!

Και τότε αποφάσισε να τη βαφτίσει Μαρία και να τη φωνάζει Κάλλας. Παιδί ακόμα η Κάλλας, γνωρίζεται με τον Θεοτόκη. Μικρός και εκείνος, οκτώ χρόνων. «Θέλεις να είμαι τα μάτια σου; Να σου λέω τι βλέπω;» της προτείνει με αθωότητα ο Θεοτόκης...

Αγαπήθηκαν πολύ. Και πόνεσαν πολύ. Όλη τους τη ζωή για τον έρωτα και την αγάπη την έζησαν. Και η ζωή είχε φυλαγμένα γι’ αυτούς βάσανα αλλά και στιγμές ανείπωτης ευτυχίας. Και πάνω απ’ όλα, μουσική...